Wykładnia gramatyczno-słownikowa jest tylko jednym z przyjmowanych
powszechnie w rozumowaniu prawniczym sposobów wykładni, a wnioski z
niej płynące mogą być również często mylące i prowadzić do
merytorycznie błędnych, niezgodnych z rzeczywistymi intencjami
ustawodawcy, a w końcu również do niesprawiedliwych i krzywdzących
stronę procesu rezultatów. Dlatego też musi być ona uzupełniana
wnioskami płynącymi z zastosowania innych rodzajów wykładni:
historycznej, systemowej, funkcjonalnej, logicznej, a wreszcie - jeśli
nie przede wszystkim - celowościowej, która w odniesieniu do
indywidualnych spraw rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych
uznana jest za najodpowiedniejszą i najlepiej prowadzącą do
rozszyfrowania intencji i celów ustawodawcy.
Wyrok SN z dnia 20 czerwca 1995 r. (sygn. akt: III ARN 22/95)
Wykładnia językowa (gramatyczna) jest pierwszym i wstępnym etapem
egzegezy tekstu. Jej cechą szczególną jest naturalna, niemożliwa do
wyeliminowania chwiejność semantyczna języka prawnego, co powoduje w
wypadkach, gdy chwiejność ta (rozbieżność między sensem i znakiem,
terminem) staje się szczególnie wyraźna - konieczność sięgnięcia do
innych metod wykładni. Właściwa interpretacji językowej wspomniana
chwiejność semantyczna ulega intensyfikacji, gdy sam ustawodawca nie
zachowuje dyscypliny językowej, gdy używa różnych terminów na
oznaczenie tych samych zjawisk, gdy działa niezgodnie z regułami
prawidłowej techniki legislacyjnej. Wykładnia gramatyczna (językowa)
jest bowiem możliwa tylko przy założeniu, że ustawodawca jest
racjonalny, że zna język prawny i w nienaganny sposób posługuje się
technikami legislacyjnymi. Priorytet wykładni gramatycznej, wyrażony
tak stanowczo, jak to uczyniono w rewizji nadzwyczajnej, mógłby być
aprobowany tylko w warunkach dużej spójności systemu prawa i
dyscypliny legislacyjnej samego ustawodawcy. Gdy warunki te spełnione
nie są, wykładnia językowa daje wyniki niepewne i musi być wspierana
przez wykładnię systemową i funkcjonalną.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz