Definicja zaniechana prawodawczego

Postanowienie NSA z dnia 15 października 2009 r. (sygn. I FSK 240/08)

 

Zaniechanie prawodawcze oznacza stan (zachowanie prawodawcy), w którym wbrew obowiązującemu nakazowi (powinności normatywnej) prawodawca nie ukształtował wymaganych regulacji bądź dokonał regulacji niepełnej, niewystarczającej. W pierwszej z opisanych sytuacji występuje tzw. zaniechanie właściwe (absolutne, bezwzględne), w drugim - zaniechanie względne (częściowe), zwane także pominięciem ustawodawczym.

 

Właśnie ów brak rozwiązań ustawowych Sąd pytający ocenia jako pominięcie ustawodawcze (zaniechanie względne), które Trybunał Konstytucyjny władny jest oceniać przez pryzmat postanowień Ustawy Zasadniczej.

 

Trybunał Konstytucyjny nie ma kompetencji do orzekania o zaniechaniach ustawodawcy (zwanych też zaniechaniami bezwzględnymi czy legislacyjnymi) polegających na niewydaniu aktu ustawodawczego, choćby obowiązek jego wydania wynikał z norm konstytucyjnych. W przypadku natomiast aktu ustawodawczego wydanego i obowiązującego Trybunał Konstytucyjny ma kompetencję do oceny jego konstytucyjności również punktu widzenia, czy w jego przepisach nie brakuje unormowań, bez których, ze względu na naturę objętej aktem regulacji, może on budzić wątpliwości natury konstytucyjnej. Zarzut niekonstytucyjności może więc dotyczyć zarówno tego, co ustawodawca w danym akcie unormował, jak i tego, co w akcie tym pominął, choć postępując zgodnie z Konstytucją, powinien był unormować.

 

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

 

Klauzule niedozwolone w usługach turystycznych

Wyrok SOKiK z dnia 6 lipca 2009 r. (sygn. XVII AmC 264/08)

"Nie mogą być przedmiotem roszczeń znane Uczestnikowi przed rozpoczęciem imprezy okoliczności powodujące utrudnienia lub niewygody."

Źródło: UOKiK

Klauzule niedozwolone w usługach turystycznych

Wyrok SOKiK z dnia 16 listopada 2009 r. (sygn. XVII AmC 616/09, XVII AmC 617/09)

"Organizator nie ponosi żadnej odpowiedzialności i nie gwarantuje żadnych zwrotów finansowych w razie wojny, strajku, epidemii, katastrofy ekologicznej, zakłóceń komunikacyjnych, zamknięcia granic, decyzji administracyjnych władz i wystąpienie innych sił wyższych oraz działania osób trzecich, nie uczestniczących w wykonywaniu usługi objętej umową, uniemożliwiających jej realizację, a nie możliwych do przewidzenia i usunięcia. W szczególności organizator nie ponosi odpowiedzialności za decyzje organów granicznych oraz za jakość i dostępność usług fakultatywnych, zakupywanych samodzielnie przez uczestników (wypożyczalnia sprzętu sportowego, ogólnie dostępne wyciągi narciarskie, baseny wycieczki fakultatywne itp) nieobjętych umową i ceną"

"Wszelkie inne reklamacje powinny być wniesione pisemnie do biura organizatora w terminie nie późniejszym niż 10 dni od daty zakończenia imprezy"

Źródło: UOKiK

Klauzule niedozwolone w usługach turystycznych

Wyrok SOKiK z dnia 1 lipca 2009 r. (sygn. XVII AmC 546/09, XVII AmC 547/09)

"Organizator zastrzega sobie prawo zmiany ceny imprezy w przypadku udokumentowanego wzrostu kursów walut, kosztów transportu, wzrostu ceł, podatków. Zmiana taka może nastąpić najpóźniej na 20 dni przed datą rozpoczęcia imprezy."

"Organizator nie zwraca wartości świadczeń, których Uczestnik nie wykorzystał w czasie trwania imprezy z przyczyn leżących po stronie Uczestnika."

Źródło: UOKiK

Klauzule niedozwolone w usługach bankowych

Wyrok SOKiK z dnia 2 listopada 2009 r. (sygn. XVII AmC 1287/09)

"Pismo wysłane do Kredytobiorcy na ostatni znany Bankowi adres korespondencyjny uważa się za doręczone"

Źródło: UOKiK

Klauzule niedozwolone w usługach turystycznych

Wyrok SOKiK z dnia 17 listopada 2009 r. (sygn. XVII AmC 588/09, XVII AmC 589/09, XVII AmC 590/09, XVII AmC 591/09, XVII AmC 592/09)

"Organizator zastrzega sobie prawo podniesienia ceny w przypadku zmiany kosztów organizacyjnych (kursy walut, koszty paliwa itp.) powyżej 5%. Podwyższenie ceny nie może być podane przez Uczestnika jako powód rezygnacji bez naliczenia kosztów."

"Organizator przyjmuje reklamacje w formie pisemnej w terminie do 7 dni od dnia zakończenia imprezy."

"Organizator zobowiązany jest do udzielenia reklamującemu pisemnej odpowiedzi w terminie do 60 dni od dnia złożenia reklamacji."

"Odpowiedzialność Organizatora jest do wysokości wpłaty Uczestnika"

"Sądem właściwym do rozstrzygnięcia ewentualnych sporów jest Sąd w Jeleniej Górze"

Źródło: UOKiK

Klauzule niedozwolone w usługach bankowych

Wyrok SOKiK z dnia 25 listopada 2009 r. (sygn. XVII AmC 1186/09)

"O zmianach dotyczących: wysokości stawek pobieranych prowizji i opłat za czynności i usługi bankowe w trakcie trwania Umowy Bank informuje Posiadacza przez zamieszczenie informacji w placówkach Banku, na wyciągach bankowych bądź wydrukach transakcji, a Posiadacz wyraża na to zgodę."

"Zmiany w Tabeli opłat i prowizji za czynności bankowe nie stanowią zmian warunków Umowy."

"Odpowiedzialność odszkodowawcza Banku za opóźnienie realizacji zlecenia płatna jest na pisemny wniosek Posiadacza w granicach rzeczywistej udowodnionej szkody powstałej z tego tytułu, ograniczonej do kwoty zł 1.500.00."


Źródło: UOKiK

Klauzule niedozwolone w usługach turystycznych

Wyrok SOKiK z dnia 17 września 2009 r. (sygn. XVII AmC 629/09, XVII AmC 630/09, XVII AmC 408/09, XVII AmC 409/09, XVII AmC 410/09)

"Organizator zastrzega sobie prawo odwołania imprezy z powodu braku wymaganego minimum uczestników"

"Organizator w wyjątkowych sytuacjach zastrzega sobie prawo do zakwaterowania Klienta w hotelu o równorzędnym lub wyższym standardzie."

"Klient zobowiązany jest do pokrycia wyrządzonych przez siebie szkód w trakcie trwania imprezy w miejscu ich ich powstania (hotel, autokar, prom, itd.)"

"Przedmiotem reklamacji Klientów nie mogą być zdarzenia i okoliczności, za które organizator nie ponosi odpowiedzialności i przy zachowaniu należytej staranności nie mógł ich przewidzieć (postoje na granicach, czynności celne, warunki atmosferyczne w czasie trwania imprezy)."

"Rezygnację Klient winien zgłosić w ciągu trzech dni od daty zawiadomienia przez organizatora o dokonanych zmianach. Brak rezygnacji w tym terminie uważany będzie za przyjęcie nowych warunków."

Źródło: UOKiK

Klauzule niedozwolone w biurach podróży

Wyrok SOKiK z dnia 12 sierpnia 2009 r. (sygn. XVII AmC 612/09, XVII AmC 613/09, XVII AmC 614/09)

"Powodem odwołania imprezy może być również brak wymaganego minimum Uczestników, [...]"

"Uczestnikowi nie przysługuje zwrot równowartości świadczeń, których nie wykorzystał w trakcie trwania imprezy z przyczyn leżących po jego stronie (m. in. spóźnienie się na miejsce rozpoczęcia imprezy, przerwanie podróży, braku ważnych dokumentów upoważniających do przekroczenia granicy RP, nieprzestrzeganie przepisów celno-wizowych lub jeżeli władze graniczne nie wydadzą zezwolenia na wyjazd)."

"Organizator w wyjątkowych przypadkach zastrzega sobie prawo zmiany warunków zakwaterowania na takie same lub o wyższym standardzie. W takim wypadku nie stanowi to zmiany warunków Umowy."

Źródło: UOKiK

Klauzule niedozwolone w PKP Przewozy Regionalne

Wyrok SOKiK z dnia 15 października 2009 r. (sygn. XVII AmC 282/09)

"Podróżny z jednorazowym biletem na przejazd w relacji do 100 km, który zamierza rozpocząć przejazd ze stacji pośredniej, położonej na drodze przewozu jest zobowiązany do nabycia w kasie biletowej lub w pociągu (na zasadach określonych w § 10 ust 19 Regulaminu) nowego biletu na faktyczny przejazd. Posiadany przez podróżnego poprzedni bilet nie podlega zwrotowi. Rozpoczęcie przejazdu od stacji pośredniej położonej na drodze przewozu jest traktowane jak przerwa w podróży."

"Kasa prowadząca sprzedaż danego rodzaju biletów okresowych i innych na przejazdy wielokrotne dokonuje zwrotu należności za: całkowicie niewykorzystany bilet turystyczny. Nie zwraca się należności za bilet turystyczny po rozpoczęciu terminu jego ważności."

"W przypadku braku dyspozycji w sprawie dalszego postępowania z przesyłką - przesyłka podlega likwidacji po upływie 10 dni od terminu odbioru przesyłki, nie wcześniej niż po upływie 5 dni od zawiadomienia osoby uprawnionej o zamierzonej likwidacji."

Źródło: UOKiK

Nowelizacja prawa upadłościowego po wyroku TK

Projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, druk nr 762 z dnia 15 stycznia 2010 r.

Dotyczy wyroku TK z dnia 10 listopada 2009r. (sygn. P 88/08): Proponuje się, aby zmiana ustawy (art. 28) polegała na wprowadzeniu obowiązku wzywania wnioskodawcy niereprezentowanego przez adwokata lub radcę prawnego o uzupełnienie wniosku lub jego opłacenie. Umożliwienie dłużnikowi poprawienia wniosku i złożenia go ponownie z zachowaniem terminu pierwotnego wniesienia zapewni ochronę jego interesu prawnego, jak też interesów jego wierzycieli.

Źródło: Senat RP

Inicjatywa legislacyjna obywateli UE

PYTANIE USTNE na sesję pytań podczas sesji częściowej w lutym 2010 r. zgodnie z art. 116 Regulaminu skierowane w dniu 6 stycznia 2010 r. przez: Silvia-Adriana Ţicău do Komisji

W traktacie z Lizbony przewidziano, że z inicjatywy co najmniej miliona obywateli Unii Europejskiej pochodzących z wielu państw członkowskich Komisja Europejska może zostać poproszona o przedstawienie, przy wykorzystaniu przysługujących jej uprawnień, wniosku dotyczącego kwestii, która zdaniem tych obywateli wymaga przyjęcia unijnego aktu prawnego w celu stosowania postanowień traktatów. Parlament Europejski i Rada, decydując w drodze rozporządzeń i przy zastosowaniu zwykłej procedury, przyjmują przepisy dotyczące procedur i warunków koniecznych, by mogła zostać przedstawiona inicjatywa obywatelska, w tym minimalnej liczby państw, które winni reprezentować obywatele występujący z taką inicjatywą.

Jakie działania i w jakiej perspektywie czasu zamierza podjąć Komisja Europejska, aby wprowadzić przepisy określające procedury i warunki występowania z taką inicjatywą legislacyjną?

Źródło: Parlament Europejski

Idea rezygnacji ze Strasburga po wejściu w życie traktatu lizbońskiego

PYTANIE USTNE na sesję pytań podczas sesji częściowej w lutym 2010 r. zgodnie z art. 116 Regulaminu skierowane w dniu 19 stycznia 2010 r. przez: Anneli Jäätteenmäki do Komisji

Zgodnie z art. 8b traktatu lizbońskiego Komisji można przedstawić tak zwaną inicjatywę obywatelską. Jeżeli podpisze ją co najmniej milion obywateli Unii „mających obywatelstwo znacznej liczby państw członkowskich”, Komisja musi podjąć działania w tej sprawie.

W dniu 13 stycznia 2010 r. hiszpańska prezydencja Rady UE prowadziła w La Granja negocjacje z pozostałymi państwami UE na temat tej inicjatywy. Państwa członkowskie uzgodniły, że „znaczna liczba państw członkowskich” oznacza jedną trzecią państw członkowskich UE, czyli obecnie wynosi dziewięć.

Tak zwana inicjatywa „one seat”, dotycząca ustanowienia jednej siedziby Parlamentu Europejskiego w Brukseli, ewidentnie spełnia ww. kryteria (co najmniej milion podpisów z co najmniej dziewięciu państw członkowskich). W ramach tej inicjatywy zebrano już ponad 1,2 miliona podpisów obywateli europejskich. Nie ma sensu, by europejscy podatnicy płacili rocznie 200 milionów EUR za przejazdy samochodów ciężarowych między Brukselą a Strasburgiem.

Inicjatywa „one seat” jest nadal rozpatrywana w Komisji Petycji Parlamentu Europejskiego. Organom UE przedłożono już jedną petycję na ten temat. Wówczas nie obowiązywał jednak ani traktat lizboński, ani też instytucje europejskie nie zajęły się tą petycją. Ironia losu sprawiła, że Parlament Europejski kupił budynek parlamentarny od miasta Strasburg w tym samym tygodniu, w którym przyjęto inicjatywę „one seat”.

Czy po wejściu w życie traktatu lizbońskiego Komisja zamierza zająć się inicjatywą „one seat”?

Jakie plany ma Komisja w odniesieniu do tej inicjatywy?

Źródło: Parlament Europejski

Gry hazardowe online w związku z niedawnymi orzeczeniami ETS

PYTANIE USTNE WYMAGAJĄCE DEBATY zgodnie z art. 115 Regulaminu skierowane w dniu 18 listopada 2009 r. przez: Malcolm Harbour, Andreas Schwab, Evelyne Gebhardt, Cristian Silviu Buşoi oraz Heide Rühle w imieniu Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów do Komisji

W orzeczeniu C-42/07 Europejski Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że każde państwo członkowskie ma swobodę ustalania celów swojej polityki w zakresie zakładów i gier hazardowych oraz określania odpowiedniego poziomu ochrony. Każde państwo członkowskie jest zatem uprawnione do zakazywania działalności na swoim terytorium operatorom oferującym udział w grach losowych przez internet, nawet jeżeli operatorzy ci działają z terytorium innego państwa członkowskiego, w którym legalnie świadczą podobne usługi. Jednak ograniczenia (swobodnego świadczenia usług) powinny przyczyniać się do realizacji celu (celów), na który (które) powołuje się dane państwo członkowskie, muszą być proporcjonalne i stosowane w sposób niedyskryminujący.

ETS podkreślił to ostatnie stwierdzenie w orzeczeniu C-153/08. W tym kontekście ustawodawstwo krajowe jest właściwą podstawą dla zapewnienia realizacji obranego celu jedynie wówczas, gdy czyni to w sposób spójny i systematyczny. W chwili obecnej szereg państw członkowskich dokonuje przeglądu ram regulacyjnych w omawianym zakresie.

W odniesieniu do własnej rezolucji z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie uczciwości gier hazardowych online (P6_TA(2009)0097) Parlament zwraca się do Komisji z następującymi pytaniami:

1. Jakie kroki zamierza podjąć Komisja w świetle ww. orzeczeń ETS w sprawie gier hazardowych online oraz jaki jest stan zaawansowania postępowań w sprawie naruszenia, które Komisja wszczęła przeciwko wielu państwom członkowskim w celu zweryfikowania, czy krajowe środki ograniczające transgraniczne świadczenie usług związanych z grami hazardowymi online są zgodne z prawodawstwem wspólnotowym?

2. Czy Komisja mogłaby skomentować niedawne zmiany w ustawodawstwie państw członkowskich w kontekście wspomnianych orzeczeń ETS?

3. Czy Komisja przewiduje wspólne ramy regulacyjne dla coraz liczniejszych transgranicznych transakcji związanych z grami hazardowymi online, aby zapewnić odpowiedzialne gry hazardowe online, odnosząc się do ochrony narażonych na niebezpieczeństwo konsumentów oraz zapobiegając uzależnieniom i nałogom, a także przestępczości zorganizowanej?

Źródło: Parlament Europejski

Kontrola skarbowa w świetle zasady autonomii informacyjnej

Wyrok TK z dnia 17 czerwca 2008 r. (sygn. K 8/04)

Art. 7b ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej jest niezgodny z art. 51 ust. 2 Konstytucji.

Zawarte w treści art. 7b u.k.s. stwierdzenie, w myśl którego zbieranie i przetwarzanie danych osobowych dopuszczalne jest jedynie w celu realizacji ustawowych zadań kontroli skarbowej, nie spełnia wymogań wynikających z art. 51 ust. 2 Konstytucji. Tak ogólna forma odesłania jest bowiem nie do pogodzenia z przesłanką precyzyjności jaka, w myśl art. 2 Konstytucji, jest wymagana w sytuacji gdy organy państwa wkraczają w sferę konstytucyjnie gwarantowanych praw i wolności. Nie została również określona relacja, jaka powinna zachodzić pomiędzy rodzajem zbieranych danych, dotyczących konkretnej osoby, a celem czynności, na potrzeby której organy kontroli skarbowej dane te zbierają. Wynikająca z zaskarżonego przepisu przesłanka celowości nie jest więc równoważna z konstytucyjnym wymaganiem konieczności w rozumieniu 31 ust. 3 oraz art. 51 ust. 2 Konstytucji.

Przepisy Konstytucji:

Art. 31. […[ 3. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Art. 51 (…) 2. Władze publiczne nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym.

Źródło: Trybunał Konstytucyjny

Wolność słowa a etyka lekarska

Wyrok TK z dnia 23 kwietnia  2008 r. (sygn. SK 16/07)

Art. 52 ust. 2 kodeksu etyki lekarskiej w związku z art. 15 pkt 1, art. 41 i art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich w zakresie, w jakim zakazuje zgodnych z prawdą i uzasadnionych ochroną interesu publicznego wypowiedzi publicznych na temat działalności zawodowej innego lekarza, jest niezgodny z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 17 ust. 1 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 63 Konstytucji.

Przyrzeczenie lekarskie nie może być przedmiotem badania przez Trybunał, ponieważ jego brzmienie zostało ustalone odrębną uchwałą Krajowego Zjazdu Lekarzy bez wyraźnej podstawy ustawowej. Nie ustanawia ono odrębnych norm etycznych dla lekarzy, ale uogólnia (syntetyzuje) normy zawarte w kodeksie etyki lekarskiej.

Trybunał uznaje potrzebę istnienia pewnych ograniczeń wolności słowa i prawa do krytyki w relacjach pomiędzy lekarzami, ze względu na konieczność ochrony zaufania pacjentów do służby zdrowia, niezbędnego do prawidłowego funkcjonowania tej profesji jako całości, specyfikę relacji pacjent – lekarz, opartej na zaufaniu pacjenta do lekarza, wreszcie specyfikę decyzji diagnostycznych i terapeutycznych, podejmowanych z reguły w warunkach braku pełnego rozeznania wszelkich uwarunkowań danego przypadku.

W granicach podyktowanych koniecznością ochrony zdrowia i życia pacjenta oraz prawdziwością formułowanych twierdzeń może zaistnieć jednak konieczność wystąpienia z publiczną krytyką innego lekarza. Interpretacja kodeksu etyki lekarskiej nie może zmierzać do całkowitej niedopuszczalności publicznej krytyki przez innego lekarza.

Przepisy Konstytucji:

Art. 17. 1. W drodze ustawy można tworzyć samorządy zawodowe, reprezentujące osoby wykonujące zawody publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego

Art. 31. […] 3. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Art. 54. 1. Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji.

Art. 63. Każdy ma prawo składać petycje, wnioski i skargi w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą do organów władzy publicznej oraz do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej. Tryb rozpatrywania petycji, wniosków i skarg określa ustawa.

Źródło: Trybunał Konstytucyjny

Odpowiedzialność solidarna likwidatora

Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 28 stycznia 2010 r. (sygn. III CZP 91/09)

Odpowiedzialność przewidzianą w art. 299 k.s.h. ponosi także likwidator spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. 

Art. 299. § 1. Jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania.

Źródło: Sąd Najwyższy

Procedura podjęcia uchwały ważna dla sądu rejestrowego

Uchwała SN z dnia 20 stycznia 2010 r. (sygn. III CZP 122/09)

Sąd rejestrowy, na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jedn. Dz.U. z 2007 r., Nr 168, poz. 1186 ze zm.) jest uprawniony do badania wpływu naruszeń procedury podejmowania uchwał przez walne zgromadzenie akcjonariuszy spółki akcyjnej na ich treść.

Art. 23. 1. Sąd rejestrowy bada, czy dołączone do wniosku dokumenty są zgodne pod względem formy i treści z przepisami prawa.  

Źródło: Sąd Najwyższy

Osoby uprawnione do wszczęcia wtórnego postępowania upadłościowego

Uchwała SN z dnia 20 stycznia 2010 r. (sygn. III CZP 115/09)

Krąg podmiotów uprawnionych do wszczęcia wtórnego postępowania upadłościowego zakreśla art. 407 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. z 2003 r., Nr 60, poz. 535 ze zm.).

Art. 407. 1. Sąd wszczyna wtórne postępowanie upadłościowe, jeżeli wnosi o to wierzyciel mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej. 

2. Wtórne postępowanie upadłościowe może być wszczęte z urzędu, jeżeli wymaga tego ochrona interesów zamieszkałych w Rzeczypospolitej Polskiej wierzycieli ze stosunków pracy oraz wierzycieli, którym przysługuje należność z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci, jak również wierzycieli alimentacyjnych. 

Źródło: Sąd Najwyższy